ایک میراثی ساری عمر لوگوں کی خدمت کرتے کرتے مر گیا۔ لواحقین میں ایک بیوہ ، ایک بیٹا اور ایک بیٹی چھوڑے۔ غربت کی ماری بیوہ بے چاری نے محنت مشقت کر کے بیٹے اور بیٹی کو پروان چڑھایا۔ بیٹے نے کمانا شروع کیا تو بڑھیا کو ا س کی شادی کا ارمان ہوا، وہ روز ا س کی شادی کا قصہ چھیڑ دیتی۔ ایک دن بیٹا تنگ آکر بولا۔
”بے بے توں خواہ مخواہ ای گھروچ چوتھا جی لیان دی تیاری کر دی ایں… اساں سدا تن بندے ای رہنا اے!“ بے بے بولی۔
”ماں صدقے… تیری بیوی آوے گی تے اسیں گھر وچ چار بندے ہوجاں گے!“ بیٹا کہنے لگا،”بے بے… اونی دیر نوں بھین دی شادی ہو جائے گی… اسیں فیر تن دے تن۔“ بے بے خوش فہم تھی، کہنے لگی”پتر… فیر تیرے گھر پتر ہو جائے گا… اسیں فیر چار ہو جاں گے!“ بیٹا قنوطی تھا، کہنے لگا،”بے بے… اوس ویلے تک توں مر جانا ایں… اسیں فیر تن دے تن۔“
